Με βήματα που βυθίζουν τους Έλληνες σε φτώχεια, που θυμίζει εποχές μεταπολεμικής περιόδου (όπου το ψωμί ανέβαινε στην τιμή κάτι εκατομμύρια σε λίγα λεπτά) και σε περιόδους Χούντας, όπου για το έθνος (με το τρίο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια- ξεκληρίστηκαν αντιφρονούντες και "κομουνιστές") σήμερα με την σημαία του κουκουλονόμου, φτάνουμε στην απόφαση ότι χρειάζεται να πέσει το 50% των συμπατριωτών μας κάτω από το όριο της φτώχειας, η ανεργία να φτάσει το 39% κυρίως στους νέους και οι αποκρατικοποιήσεις, όπως και η μείωση των κοινωνικών παροχών, θα μας βγάλει "και καλά" από την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
"...Ξεχνούν βέβαια ότι τα νέα μέτρα που θα ληφθούν για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος θα προκαλέσουν βαθιά ύφεση στην οικονομία, μείωση της κατανάλωσης και φυσικά των εσόδων τους. ..."
Αλώστε, τίποτα καλό δεν προμηνύει αυτή η μπόρα, του χρέους της Ελλάδας.. Το θέμα των "κραταιών του πλούτου" (πλουτοκράτες), είναι η φθηνή εργασία του λαού (δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι) για να μεγαλώσουν κι άλλο τα έσοδά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η χώρα θα βγει από την κρίση ή ότι τα πράγματα θα καλυτερέψουν για τους πολλούς, αφού τίποτα δεν μας εγγυάται ότι θα πάψουν οι πελατειακές σχέσης των εκάστοτε κυβερνήσεων με διάφορες εταιρίες, δημόσιους υπαλλήλους, δικαστικούς λειτουργούς, γιατρούς και κυβερνήσεις άλλων χωρών.
Εξάλλου, το πρόβλημα που υπάρχει στον οικονομικό τομέα, και μας εκφοβίζουν, δεν αφορά τους εργαζόμενους και το κατά πόσο έχουν κατοχυρώσει τα δικαιώματα τους για να μας τα πάρουν πίσω και να σωθούμε, αλλά αυτούς που μας χρέωσαν με υπερτιμημένα έργα (ολυμπιακών αγώνων και άλλα), που γέμισαν τις τσέπες τους και συνεχίζουν να κυνηγάνε το μέγιστο κέρδος.
Οι ανατροπές αφορούν όλους μας, γιατί μας αντιμετωπίζουν ως λόγο οικονομικής κατάρρευσης, κι όχι ως στυλοβάτες της οικονομίας. Γιατί εμείς τους κάνουμε πλούσιους κι αυτοί μας κάνουν φτωχούς. (διαβάστε επίσης: Κόντρα, Το «πακέτο» των ανατροπών, Αρ.Φ. 595)
Αγροτικά: ...Για την αποφυγή σπέκουλας από τους ευρωλιγούρηδες, ότι δήθεν οι αγρότες στηρίζονται στις κοινοτικές επιδοτήσεις, έχουμε να πούμε τα εξής:
α) Οι κοινοτικές επιδοτήσεις δίνονται στην ουσία στο μεγάλο κεφάλαιο που εμπορεύεται ή μεταποιεί αγροτικά προϊόντα, προκειμένου να τα αγοράσει ως πρώτη ύλη σε εξευτελιστικές τιμές.
β) Οι κοινοτικές επιδοτήσεις είναι ένα μέρος απ’ αυτά που έκλεψε το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο από τον ελληνικό λαό.
Με το νόμο 2332/1995, ένας αγρότης για να θεωρείται κατά κύριο επάγγελμα αγρότης πρέπει:
α) Να αφιερώνει τουλάχιστον το 50% του ετήσιου χρόνου απασχόλησης στον αγροτικό τομέα.
β) Να λαμβάνει τουλάχιστον το 50% του ετήσιου εισοδήματός του.
Από την άλλη, ο ίδιος νόμος ενέτασσε στο ΜΑΑΕ όλες τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που ασχολούνταν με την αγροτική δραστηριότητα, χωρίς να τους βάζει κανένα προαπαιτούμενο σε σχέση με άλλες δραστηριότητές τους και τα εισοδήματα απ’ αυτές. Δηλαδή, ακόμη και στην περίπτωση που αυτές ήταν θυγατρικές μεγάλων καπιταλιστικών εταιριών, είτε οι ίδιες είχαν και άλλες δραστηριότητες, σε άλλους τομείς της καπιταλιστικής οικονομίας, και είχαν έσοδα μεγαλύτερα απ’ αυτό στον αγροτικό τομέα, εντάσσονταν στο ΜΑΑΕ! ... (ΚΟΝΤΡΑ, Αρ. Φ. 595)
Για να διερευνήσουμε αυτό το ερώτημα, ας δούμε καταρχάς το ρόλο του σχολείου στον καπιταλισμό. Το σχολείο δε μορφώνει ολόπλευρα την προσωπικότητα του νέου ανθρώπου, μέσω της ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των ικανοτήτων και δεξιοτήτων του και δεν του δίνει τη δυνατότητα να ζήσει και να χαρεί τον συσσωρευμένο πλούτο του υλικού και πνευματικού πολιτισμού. Είναι ένα σχολείο που στραγγαλίζει τα χαρίσματα και την προσωπικότητα και που στρεβλά την κατευθύνει να αναπτύξει μόνο τη δεξιότητα ή τις δεξιότητες που απαιτούνται για την επάνδρωση της παραγωγής, ενώ αναλαμβάνει και τον ιδεολογικό και πολιτικό επηρεασμό της νεολαίας, για να διαμορφωθούν χαρακτήρες υπάκουοι στη βουλιμία του κεφαλαίου. Είναι, δηλαδή, το σχολείο ένας ισχυρός μηχανισμός αναπαραγωγής των εκμεταλλευτικών σχέσεων στην παραγωγή και επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Γι’ αυτό το αστικό κράτος ουδέποτε θα εκχωρήσει αυτόν τον μηχανισμό σε άτομα, δομές ή μηχανισμούς που θα αμφισβητήσουν αυτό το ρόλο του και θα θέσουν σε κίνδυνο την πραγμάτωση των στόχων του (η ανάθεση από τους εμπνευστές της περίφημης «αποκέντρωσης» στις «τοπικές κοινωνίες» -που στο κάτω-κάτω δεν απαρτίζονται από τίποτε επαναστάτες, αλλά από Δημοτικούς άρχοντες, παρατρεχάμενους της εξουσίας, επιχειρηματίες, συλλόγους και λοιπούς επίδοξους «χορηγούς»- της διαμόρφωσης του αναλυτικού προγράμματος κατά ένα ποσοστό μόνο 15%, επιβεβαιώνει τούτη την αλήθεια). Ειδικά στις μέρες μας, της θεοποίησης των «αναγκών της παραγωγής», χάνεται παντελώς κάθε εναπομείναν ίχνος ανθρωπιστικής παιδείας και όλα τα γρανάζια δουλεύουν για τη διαμόρφωση ενός φθηνού και ευέλικτου ανθρώπινου δυναμικού, απόλυτα διαχειρίσιμου από το κεφάλαιο. Το «νέο σχολείο» της Διαμαντοπούλου, το υπογραμμίζει αυτό χαρακτηριστικά. Λόγος γίνεται, λοιπόν, για «τη βελτίωση των ικανοτήτων για τον 21ο αιώνα» και για ένα «εκπαιδευτικό σύστημα ανταγωνιστικό στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στο διεθνή χώρο», που θα διαμορφώνεται με βάση τους «μετρήσιμους» στόχους για την εκπαίδευση και την κατάρτιση, που θέτει η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ. Εξ ου και η προώθηση όλων των συμπαρομαρτούντων, της διά βίου μάθησης, του εθνικού πλαισίου προσόντων, των κατευθύνσεων της Μπολόνια, της αναγόρευσης των κολεγίων ουσιαστικά σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, που σκόπιμα ταυτίζουν την εκπαίδευση με την κατάρτιση. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι χρήσιμη γνώση είναι αυτή που μπορεί να πουληθεί, αυτή που έχει ανάγκη η καπιταλιστική αγορά εργασίας, δηλαδή ο ιεραρχικός μηχανισμός του εργοστασιακού κάτεργου, ότι δε μετράει η εκπαίδευση που κρύβεται πίσω από ένα πτυχίο, αλλά το «αποτέλεσμα», δηλαδή το πόσο καλός «απασχολήσιμος» μπορεί να γίνει κάποιος. ...
Το χρέος του Εκπαιδευτικού: Ο εκπαιδευτικός έχει χρέος (επειδή έχει συνείδηση ότι έχει στα χέρια του τα παιδιά της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων και επειδή ξέρει ότι ακόμη και αυτές οι γνώσεις που προσφέρει το αστικό σχολείο είναι κέρδος για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων) να δώσει όλες του τις δυνάμεις, για να μεταδώσει γνώσεις, να ανοίξει χαραμάδες στον πολιτισμό, να αφυπνίσει νεανικά μυαλά, να σμιλεύσει ανθρώπους με αγωνιστικό ήθος, αξιοπρέπεια και συλλογικό πνεύμα. Έχει χρέος ν’ ανοίξει μέτωπο με κάθε είδους ιδεοληψίες, αντιδραστικές θεωρίες, προγράμματα και πρακτικές, ερχόμενος σε αντιπαράθεση με κάθε υποστηρικτή τους. Αυτού του είδους την αξιολόγηση επιδιώκει ο εκπαιδευτικός με ταξική συνείδηση. Την αξιολόγηση από τα νεανικά μάτια, τους εργαζόμενους γονείς, κατά πόσο προωθεί τα ανεξάρτητα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και μέσα απ’ τη δουλειά του και μέσα από τη στάση ζωής του και μέσα από τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες. Οι πυρήνες των εκπαιδευτικών με συνείδηση είναι σίγουρο ότι θα γίνουν πλήθος όταν θα δούμε να αναγεννιέται το ταξικό κίνημα συνολικά στην κοινωνία. ... (ΚΟΝΤΡΑ, Αρ. Φ. 595)
Αναρτήσεις
