Η χρησιμότητα του Σχολείου...

"...δεν υπάρχει λογική δικαιολογία για να είμαστε ευχαριστημένοι με οποιοδήποτε υφιστάμενη κοινωνική σχέση. Θα 'πρεπε μάλιστα να είμαστε περισσότερο πεισμένοι να το συλλάβουμε αυτό (έστω και "διαφωτιστικά") σαν τυχαίο και αυθαίρετο. Κι ακόμη όταν καταλάβουμε τις ιστορικές αιτίες που το έχουν καθορίσει, [η ανάγκη του αστικού κράτους/επανάστασης για χαμηλόμισθους εργάτες/δούλους που θα μπορούν να πραγματοποιήσουν σύνθετες, πολύπλοκες ή διαφορετικές εργασίες -εκτός των αγροτικών- και θα μπορούν να αντικατασταθούν ανά πάσα στιγμή οι εργάτες ξυπνήσουν.] ακόμα περισσότερο θα πρέπει να αισθανόμαστε την ανάγκη του να πάψει αυτό να υπάρχει, αν όχι για άλλο λόγο, γιατί με την ύπαρξή του, από παλιά μέχρι και σήμερα, έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να μην υπάρχει πλέον. Λείπει κυρίως -φαίνεται- κάθε λόγος για να θεωρήσουμε <<φυσικούς>> τους εκπαιδευτικούς θεσμούς ή εκπαιδευτικές δομές που η ιστορία μας κληρονόμησε παγιωμένες στη σημερινή μορφή του σχολείου. Στη πραγματικότητα η σχολική δομή δεν είναι <<φυσική>> και δεν είναι ούτε <<ιστορική>> στην άμεση και ολοκληρωμένη έννοια που είναι οι παραγωγικές δομές της κοινωνίας. ...
...Το σχολείο παρουσιάζεται ως πολυτέλεια και όχι ως πρωταρχική ανάγκη της παραγωγής [που δημιουργεί ικανούς ανθρώπους που μπορούν οι ίδιοι να επιβιώσουν αλλά και να δημιουργήσουν νέους όρους για την καλυτέρευση της κοινωνικής ζωής, παραγωγικά και πρακτικά]. Το σύγχρονο εργοστάσιο είναι για τον εαυτό του λογικό, είναι καθαρός φορέας της ιστορίας των ανθρώπων, είναι η άμεση παραγωγή της ζωής τους, που κανένας και τίποτα δεν καθόρισε αυθαίρετα, με κάποια έννοια, δημιουργήθηκε από μόνο του [από την ανάγκη]... Το σχολείο είναι μάλλον εποικοδόμημα ... όχι μόνο ή όχι τόσο γιατί αναπτύσσετε πάνω σε μια βασική πρωταρχική δομή, στην παραγωγή και την ιδιοκτησία, και εξαρτάται σε τελευταία ανάλυση απο τις σχέσεις τους, αλλά περισσότερο γιατί παρουσιαζόμενο αρχικά σαν πολυτέλεια και όχι σαν πρωταρχική ανάγκη της παραγωγής, τείνει να αποκολληθεί από αυτήν, ν' αποκολληθεί από την κοινωνία και να ζήσει μέσα στο επουράνιο των απολιθωμένων παραδόσεών του. Η τεχνολογία μεταβάλει άμεσα το εργοστάσιο, αλλά δεν αλλάζει άμεσα το σχολείο..."
[Το σχολείο πλέων, λειτουργεί ως "κυματοθραύστης" στα όνειρα της νεολαίας. Τα όνειρά τους σπάνε πάνω του, όταν αυτό λειτουργεί (με την δημιουργία της ανάγκης του φροντιστηρίου) ως εργοστάσιο δημιουργίας robot [ρομπότ], διδάσκοντας ανάμεσα σε χρήσιμα και άχρηστο υλικό, παραδίδοντας στην κοινωνία ανθρώπους - παπαγαλάκια "που θα πάνε μπροστά" ή παιδιά κοινωνικά αποκλίνοντα, που φεύγουν για το εργασιακό περιθόριο και όχι μόνο. Γενικά το σημερινό σχολείο παράγει απογοητευμένους ανθρώπους ή ανθρωπάρια που δεν πρόκειται ποτέ να προσπαθήσουν να αλλάξουν "προς το καλύτερο" τα κοινωνικό-οικονομικά και άλλα κατεστημένα, προς μεγάλη χαρά του αστικού κράτους-δικαίου.]

Βιβλιογραφία:
Μάριο Μανακόρυτα
"Για μια σύγχρονη παιδαγωγική"
Εκδώσεις Οδησσέας, Αθήνα 1973

Ζ.Σ.Κ.