Νέα για την Παιδεία..

Έως σήμερα γνωρίζαμε πως το εκπαιδευτικό σύστημα χρησιμοποιεί τις εξετάσεις για την αξιολόγηση των μαθητών αλλά και των καθηγητών, στην πορεία της εκπαίδευσής τους οι μεν, στην πορεία της εργασίας τους οι δε. Ελάχιστοι όμως μιλήσανε για τα πλασματικά κριτήρια που αξιολογούνται και οι μεν και οι δε, το οποία κριτήρια θέτει το εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς να αφήνει χώρο για την αξιολόγηση του ίδιου του συστήματος από τους μαθητές και καθηγητές που έχουν άμεση σχέση με τα αποτελέσματα ως προς τις γνώσεις που προσφέρει και την κριτική ικανότητα των ανθρώπων που βγαίνουν απο αυτό.
Έχουμε θεσπίσει την αναγκαιότητα της εξέτασης ως το μόνο τρόπο αξιολόγησης στα μαθήματα, χωρίς να εξετάσουμε ποτέ αν τα εξεταζόμενα μαθήματα έχουν καταφέρει να γίνουν και κατανοητά στους μαθητές και εκτός από εργαλείο μάθησης να είναι και εργαλείο επεξεργασίας της πραγματικότητας γύρο από τους μαθητές, ώστε να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ως έχει και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (ο ιδανικός κόσμος) έτσι όπως παρουσιάζεται σε πολλά μαθήματα.
Με αυτόν τον τρόπο ανακόβεται η πορεία της κριτικής σκέψης, ιδικά στους προετοιμαζόμενους για τις πανελλήνιες εξετάσεις, αφού η ποσότητα ύλης που ζητήται είναι τεράστια και δεν αφήνει περιθώρια ανάπτυξης της σκέψης, αλλά περιορίζει τους μαθητές σε απλή αποστήθιση. Από την άλλη μεριά, οι μαθητές χρησιμοποιούνται πολλές φορές ως πειραματόζωα για τις διάφορες αλλαγές στο εκπαιδευτικό και εξεταστικό σύστημα, χωρίς να πάρουμε υπόψιν την πραγματικότητα του αποκλεισμού από την ανώτερη εκπαίδευση, λόγω των αποτελεσμάτων και των αλλαγών στο εξεταστικό σύστημα.
Από τα στοιχεία της πραγματικότητας και την εξέλιξη της νεότερης ιστορίας, φτάνουμε στο συμπέρασμα πως κάθε αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος, στο οικονομικοπολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε, μπορεί να επιφέρει τον αποκλεισμό μεγαλύτερου αριθμού μαθητών από την ανώτερη εκπαίδευση, από το προηγούμενο, με την δικαιολογία της καλύτερης αξιολόγησης των μαθητών που αξίζουν την εισαγωγή και την παρακολούθηση των εξειδικευμένων γνώσεων της ανώτατης εκπαίδευσης.
Την άποψη αυτή υποστηρίζουν τα τελευταία στοιχεία που έρχονται στο φως, με τις αλλαγές που προσπαθεί να προωθήσει η τελευταία κυβέρνηση, με τις "νέες" προτάσεις της, αφήνοντας τον αποκλεισμό στα πανεπιστήμια, καταργώντας τον μέχρι χθες "άγιο" τρόπο της βάσης του 10 και εφαρμόζοντας κλιμακωτά το εθνικό απολυτήριο, το οποίο για να το κερδίσει κανείς θα πρέπει να ανταγωνισθεί τους ομοίους του πανελλαδικά για να αποδείξει την αξία του.
Σκοτώνοντας έτσι τα όνειρα χιλιάδων παιδιών, το σύστημα κάνει party, εις βάρος του μέλλοντος αυτών των παιδιών, αφού με τον αποκλεισμό τους δεν υποχρεώνεται για την χρηματοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την εισχώρηση των καπιταλιστικών συμφερόντων στις σχολές, και αποκλείει τον εαυτό της από την υποχρέωση χρηματοδότησης της εκπαίδευσης ώστε να είναι δημόσια και να μην υπηρετεί κάποιο συμφέρον, να προσφέρει γνώση έτσι ώστε η ανθρωπότητα να προχωρά μπροστά και να μην κολλάει και πισωγυρίζει στο μεσαίωνα, αλλά και να "νίψει τας χείρας της" σε περίπτωση αρνητικού αποτελέσματος..
Με την λογική όμως του "ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε" δεν πάμε μπροστά αλλά πισωγυρίζουμε σε προηγούμενες απολυταρχικές λογικές. Μονόμετρο μέτρο που να μετρά την αξία του καθενός δεν υπάρχει. Η εξεταστική λογική είναι μόνο ένα εργαλείο αποκλεισμού αφού δεν μπορεί να αξιολογήσει το βάθος μιας ψυχής, την ποιότητα ενός ανθρώπου, τα ηθικά του μέτρα, αλλά και την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο, αφού ή όλοι μαζί πάμε προς τον γκρεμό ή την κορυφή. Απο την άλλη, έχει αποδείξει περίτρανα την αποτυχία της ως προς την ποσότητα και ποιότητα γνώσης που παρέχεται στο σχολείο, αφού η γνώση του αντικειμένου που εξετάζεται είναι μόνο προσωρινή και χρήσιμη έως την εξέτασή του, χωρίς να μένει κάτι για την μετέπειτα χρήση του.