Όπου ακούς πολλά καλούδια...κράτα μικρό καλάθι...

 Στην εποχή του 21ου αιώνα, η αξία του ανθρώπου είναι μηδαμινή. Μπροστά στην εξασφάλιση μέγιστου κέρδους, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία και οι αξίες που τόσα χρόνια περιγράφονταν και γενεές ολόκληρες πεθάναν για να κερδίσουν προς χάρην μας βασικά και αυτονόητα δικαιώματα, μας τις έχουνε πάρει πίσω ή έχουν μείνει στην ιστορία ως λογοτεχνικά αποφθέγματα.
 Απόρροια αυτής της λογικής, είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος και η ανασφάλεια του μέλλοντος. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ψάχνει νέους πλανήτες αποίκισης, ασχολείται περισσότερο με την πιθανότητα ύπαρξης UFO απ' ότι τις δυνατότητες του για ζωή. Για τον σύγχρονο άνθρωπο, ο πλανήτης αυτός είναι νεκρός.
 Αίτια της απογοήτευσης είναι η ανασφάλεια στη εργασία, η ανασφάλιστη εργασία, το οικονομικό κραχ, η απουσία κοινωνικής φροντίδας του κράτους, η έλλειψη παιδείας, ο πανικός που δημιουργείται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο πολιτικός κόσμος που κυβερνιέται από λαμόγια, οι εργοδότες που σου ζητάνε το αδύνατο χωρίς να το πληρώνουν, οι πάγοι που λιώνουν και ο άστατος και επικίνδυνος καιρός, ο φόβος ενός νέου πολέμου, η αδυναμία που νιώθουν ως πολίτες, η έλλειψη δικαιωμάτων των παιδιών και γυναικών, η αδιαφορία του πολιτικού κόσμου για τις πολιτισμικές αδικίες που υπάρχουν στην χώρα, και άλλα πολλά.
 Η καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου, είναι η σύγκρουση του με την πραγματικότητα της αδικίας, που δημιουργήθηκε με σκοπό την εξάλειψη της αντίδρασης του. Μειώνοντάς του τον μισθό, υποτίθεται πως βοηθάς τα κρατικά έξοδα να μειωθούν, στην πραγματικότητα όμως, μειώνεις την εργατική του δύναμη, κάνοντάς τον όμηρο του κάθε εργοδότη, μειώνοντάς του την αγοραστική του δύναμη, φτάνοντας τον σε απόγνωση. Η μειωμένη αγοραστική του δύναμη, έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία της τοπικής αγοράς, συνεπώς και της εγχώριας/παγκόσμιας, αφού τα έξοδα του εργαζομένου αναγκαστικά μειώνονται, μειώνεται και η διακίνηση του χρήματος μέσα στα πλαίσια αγοραπωλησίας της χώρας. Δημιουργούνται στρατιές ανέργων, επαιτών, τοκογλύφων, φτωχών, ημιαπασχολούμενων.
 Απογοητευμένος πια, ο σύγχρονος άνθρωπος, αποφεύγει να ασχοληθεί πραγματικά με τα πολιτικά θέματα, αφού δεν πρόκειται να βρει στήριξη από τον πολικό κόσμο, γνωρίζοντας και από την ιστορία, πως στις θέσεις των πολιτικών προσώπων, θα βρεις ανθρώπους χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αγωνιστική διάθεση, ανθρώπους που προέρχονται από οικογένειες βιομηχάνων και τσιφλικάδων, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αύξηση του μεγέθους του λογαριασμού τους στην Ελβετία ή η εξασφάλιση των απαιτήσεων των μεγάλων δηνάμεων, αφεντικών, πολυεθνικών εταιριών, κρατών.
 Η παιδεία, πια, αποτελεί μέσο δημιουργίας μελλοντικών δούλων και όχι μελλοντικών κριτών και δημιουργών. Ο μελλοντικός εργαζόμενος, το μόνο που χρειάζεται είναι οι βασικές τεχνολογικές γνώσεις για την υπηρεσία του εργοδότη. Η παιδεία είναι πια εμπόρευμα και υπηρετεί τα συμφέροντα των πλουτοκρατών κι όχι τα συμφέροντα του εργαζόμενου. Συνέπεια αυτού, η αλλαγή του περιεχομένου της εκπαίδευσης ανά Υπουργό παιδείας και κυβέρνησης, αφού το περιεχόμενο κάθε κυβέρνησης είναι ίδιο, με σκοπό την εξυπηρέτηση του φαινομένου εμπορευματοποίησης της παιδείας.
 Τα ΜΜΕ υπηρετούν τους πλουτοκράτες, με την δημιουργία αντιμαχόμενων πλευρών ανάμεσα στους εργαζομένους, κάνοντάς τους όλους μεταξύ τους εχθρούς. Αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους ώστε να μην δημιουργήσουν κοινό ενιαίο μέτωπο εναντίων των πραγματικών τους εχθρών, δημιουργώντας πανικό όσον αφορά τα οικονομικά δεδομένα και τα εργασιακά συμφέροντα. Παρουσιάζουν ως δεδομένο την οικονομική καταστροφή της χώρας, την ανάγκη της ελεύθερης αγοράς που δημιουργεί ανέργους, την ανταγωνιστικότητα ως ύστατο αγαθό.
 Το περιβάλλον καταστράφηκε, αν και πολλοί νιώθουν άβολα με το θέμα αυτό και πάλι δεν δημιουργούν κοινό μέτωπο για να πιέσουν στην περαιτέρω αποφυγή της καταστροφής του. Παίρνουν την ευθύνη οι ίδιοι, ανακυκλώνοντας, χωρίς να υπολογίζουν την κρατική κοροϊδία, όπου τα ανακυκλώσιμα καταλήγουν στους ίδιους ΧΗΤΑ με τα υπόλοιπα σκουπίδια. Δεν πιέζουν για το σταματημό των πυρηνικών δοκιμών, δεν απαιτούν από τους επιστήμονες την αποκάλυψή τους, δεν απαιτούν τον εντατικό έλεγχο των εργοστασίων που μολύνουν το περιβάλλον, δεν απαιτούν τέλος, την παύση της εμπορικής επιστημονικής έρευνας. Με συνέπεια, την αύξηση των ποσοστών καρκίνου, καρκινογενέσεων και οικολογικών καταστροφών, τέτοιων που αποτελούν απειλή για την ζωή στον πλανήτη.
 Ο σύγχρονος άνθρωπος, φοβάται να ζητήσει τα αυτονόητα και ν' αντιπαρατεθεί στις απαιτήσεις της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας, με τον φόβο ενός νέου εμφυλίου πολέμου ή ενός ξένου παρεμβατισμού, που θα τον κάνει να χάσει κάθε κεκτημένο και κάθε ελευθερία. Φοβάται να χάσει την βόλεψή του, που του προσφέρει έστω μια ψεύτικη ασφάλεια. Δανείζεται για να ζήσει, αφήνοντας την τράπεζα να αποφασίσει για την βιωσιμότητά του. Θέλει για τον εαυτό του, την πιθανότητα να κερδίσει μια θέση στον ήλιο, αποκλείοντας κάθε άλλον που μπορεί ίσως να του κλέψει τη θέση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, δεν έχει καμιά διαφορά πια από ένα πανικοβλημένο ζώο.
  Η κοινωνική πρόνοια, ανήκει πλέον στην ιστορία, αφού η υγεία και η ασφάλιση βαραίνουν στο εξής την τσέπη του εργαζόμενου/ εκμεταλλευομένου και όχι στου εργοδότη/εκμεταλλευτή, κρατικού ή δημόσιου. Αν ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θέλει να περιμένει στην ουρά ενός δημοσίου νοσοκομείου, λόγω έλλειψης προσωπικού, χώρων και μηχανημάτων, θα πάει σε ιδιωτικό όπου η εκμετάλλευση της τσέπης του είναι πλήρης, είτε μέσω ασφαλιστικού οργανισμού, είτε μέσω λογαριασμού τραπέζης, που όμως δεν αναλαμβάνει μια σοβαρή επιπλοκή ή δύσκολη ασθένεια που θα απαιτήσει εμπορικό κίνδυνο, αλλά θα τον στείλει πακέτο στο δημόσιο. Οι υπηρεσίες μπορούν πλέον να παρέχονται έναντι ενός χρηματικού αντιτίμου, άσχετα με το ποσοστό φορολόγησης, που υποτίθεται χρεώνεται για να τις εξασφαλίσει κρατικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος, πρέπει πλέον να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφας, όταν έχει να κάνει με τις κρατικές υπηρεσίες ασφάλειας.
 Η θρησκεία και ο θεός, δεν έχουν πλέον την μέγιστη θέση στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Η υπηρεσία που υπηρετεί τον θεό, η εκκλησία, γίνεται όλο και ποιο απόμακρη και εχθρική, αφού ζητά να πάρει τα ελάχιστα που περισσεύουν, χωρίς να παίρνει μέρος στη πραγματικότητα που έχει ν' αντιμετωπίσει ο κάθε άνθρωπος. Με την ελπίδα της μεταθανάτιας ζωής, υποστηρίζει την εκμετάλλευση του σύγχρονου ανθρώπου από άνθρωπο.
 Το ευαγγέλιο της ιδιοκτησίας, είναι πλέον εχθρός του σύγχρονου εργάτη, γιατί ο ίδιος αδυνατεί να αποκτήσει κάτι. Το αυτοκίνητο πλέον αποτελεί λεφτοφάγο. Το σπίτι, οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να το χάσει απο κάποια τράπεζα,
λόγω της ανασφάλειας της αγοράς εργασίας, που σημαίνει πως οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να χάσει τη δουλειά του και να μην μπορεί να αποπληρώσει το χρέος του. Δεν του περισσεύουν χρήματα για αγορά απαραίτητων αγαθών, πλέον, όπως υπολογιστής, navigator, τηλεόραση. Τα έξοδα σε τρόφιμα και αγαθά πρώτης ανάγκης μειώνονται στα απαραίτητα, αφού τα έσοδα είναι λιγότερα. Μπαίνει σε εφαρμογή σχέδιο δίαιτας. Η προσοχή του είναι στραμμένη στα κουτσομπολιά και στην απόκτηση γνώσεων και αποδεικτικών που του εξασφαλίζουν πλέον, μια κάποια εργασία, λόγω απογοήτευσης από την πραγματικότητα. Κάνει χρήση ναρκωτικών, όπως τα ηρεμιστικά και τα αγχολυτικά, πορνό και ορμών του. Εκφράζει ψυχώσεις και παράνοια. Έχει κλειστεί στον εαυτό του, νιώθει μοναξιά και κοιτάει το εφήμερο ατομικιστικό του συμφέρον, χωρίς να παίρνει υπόψιν του τα αποτελέσματα των πράξεών του. Έχει χάσει πλέον τον μπούσουλα.
  Φτάνουμε έτσι στο συμπέρασμα, ότι ο εχθρός του σύγχρονου ανθρώπου είναι ο κάθε άπληστος εκμεταλλευτής, ο σύγχρονος τρόπος ζωής του πανικοβλημένου κυνηγιού εργασίας/χρόνου και η έλλειψη ενδιαφερόντων και αγωνιστικής διάθεσης, η ανταγωνιστικότητα των κρατών και η ελεύθερη οικονομία. Για να ξανακερδίσει η ανθρώπινη ζωή την αξίας που έχει χάσει, υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Κι αυτός είναι η απαίτηση και ο αγώνας, η συσπείρωση και το παραμέρισμα κάθε ιδεολογικής διαφοράς για αργότερα, η κοινωνική ευαισθησία και η πολιτική, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και η συλλογική δράση, αφού όλοι χάνουμε τα ίδια διακαιώματα, μένοντας μόνο με υποχρεώσεις.