Εργασιακά Θέματα

Τα νέα δεδομένα των εργασιακών σχέσεων, επιτρέπουν στις εταιρίες να δικαιολογούν τις πράξεις απόλυσης με την οικονομική κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Από την άλλη το κράτος, ως διεκπεραιωτής στις υποθέσεις νομικού περιεχομένου, ανάμεσα στις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους, τροποποιεί τους νόμους, ακόμα και το σύνταγμα, αρκεί να γίνεται εύκολα η δουλειά των επιχειρήσεων. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι οι αυτοκτονίες που ο αριθμός τους μεγαλώνει κάθε μέρα, σε μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, επιβάλλοντας στο κράτος να πάρει θέση.. Απόδειξη της απαξίωσης της εργατικής δύναμης είναι τα μισθολόγια για νέους εργαζόμενους, όπου ο μισθός δεν ξεπερνά τα 700 ευρό, οι περικοπές των δικαιωμάτων των παλαιότερων εργαζομένων αλλά και των συνταξιούχων όπου από αυτούς έχουν γίνει κρατήσεις από τους μισθούς για την σύνταξή τους. Φάγανε δηλαδή τα λεφτά των ταμείων (ως δανεικά και αγύριστα) και τώρα επιμένουν να τους ξεπληρώσουμε -οι εργαζόμενοι- τα χρέη τους.
Από την άλλη, μαγειρεύουν συνεχώς τα ποσοστά ανεργίας, για να υποδείξουν τις υποτιθέμενες προσπάθειές τους για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αλλά πως να υπάρξουν νέες θέσεις όταν επιχειρήσεις κλείνουν (22.106 θέσεις εργασίας χάθηκαν) ή μετακομίζουν σε άλλες χώρες? Αυτές οι 2.000 νέες θέσεις, δηλαδή, είναι φαντάσματα... Άσε που οι Έλληνες ανήκουν στην 4η θέση εισοδηματικής ανισότητας στην Ε.Ε. μετά από την Ρουμανία, τη Πορτογαλία και τη Λετονία, όπου ο χαμηλότερος μισθός είναι κατά 60% χαμηλότερος από την Αγγλία, με πρωτιά σε φτωχούς εργαζόμενους σε ποσοστό 14% σε σχέση με την Ε.Ε. που είναι 7%. Το διπλάσιο ποσοστό σε σχέση με ολόκληρη την Ε.Ε.!!
Και αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με την παραγωγικότητα της εργασίας των Ελλήνων ή των αλλοδαπών που μένουν και εργάζονται στην Ελλάδα αφού αυτή είναι μεγάλη, αλλά είναι ένα καθαρό μαγείρεμα για να μην αναδεικνύεται η ανισότητα ανάμεσα στην εργασία και την απόδοση χρημάτων. Κι αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με την κατανάλωση σ' αυτήν την χώρα, αφού της ανήκει η 1η θέση, άρα αποδίδει κέρδη στις επιχειρήσεις.

Από την άλλη,πως το έλλειμμα του ΑΕΠ να μειωθεί όταν τα έξοδα ενός κράτους είναι περισσότερα από τα έσοδά του? Μας φορολογεί (12,7%) πολύ περισσότερο από ότι φορολογούνται εργαζόμενοι σε άλλα κράτη (6%), όπου οι εργαζόμενοι σ' αυτό το κράτος δεν μπορούν να φοροδιαφεύγουν, ή όταν το κάνουν είναι γελοία τα ποσά, αλλά οι μεγάλοι καρχαρίες και επιχειρήσεις, αυτές που μπορούν να προσφέρουν στο κράτος έσοδα, έχουν φορολογικές ελαφρύνσεις αλλά είναι και οι φοροφυγάδες που πρέπει επιτέλους να πιαστούν.. Έξοδα ενός κράτους είναι η διοίκηση (με 50%) δηλαδή οι βουλευτές κ.α., η ασφάλεια (στρατός - αστυνομία με 80% του ΑΕΠ), η παιδεία (με 3%), η υγεία (με 14%), τα δάνεια που δίνει (με 20%) κ.λ.π. Η ανισότητα φαίνεται στους αριθμούς..

Πέφτουν οι μονάδες στο χρηματιστήριο, και μεις τώρα κλαίμε.. Και τι μας νοιάζει εμάς, κατά πόσο πέφτουν οι καταραμένες μονάδες, όταν οι αριθμοί είναι πλασματικοί και χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για τις πράξεις των επιχειρήσεων (βλέπε: απολύσεις, εξαγορές) αφού στην ουσία τα μπόνους των μεγαλοκεφαλαιούχων παραμένει σταθερά υψηλό? Πρέπει να στεναχωριόμαστε δηλαδή αν οι πλούσιοι γίνουν "φτωχοί"? Στην ουσία δεν επηρεάζει το χρηματιστήριο την ζωή των εργαζομένων, επηρεάζει τα έσοδα μίας επιχείρησης αλλά και τον ιδιοκτήτη της. Αυτοί με την σειρά τους, για να αποφεύγουν τα βάρη της μύωσης του υπερκέρδους (κέρδος που βγαίνει από την εργασία των μισθωτών -νομίμων και παρανόμων- και όχι το προϊόν (αγαθό) ή υπηρεσία, αλλά δεν τους αποδίδεται), με διάφορες αλχημείες αποδίδουν την χασούρα τους στους εργάτες και τους απολύουν ή τους κόβουν δικαιώματα..

Αναρωτιέμαι αλήθεια αν όλα αυτά δεν μας αφορούν ή δεν μπορούν ν' αλλάξουν γιατί "'έτσι είναι ο κόσμος και τώρα εσύ γιατί ασχολείσαι?".. Εγώ, δηλαδή, και οι συμμαθητές μου ανήκουμε σε έναν παράλληλο κόσμο όπου αυτά τα δεδομένα δεν μας αγγίζουν? Πόσο μάλιστα αν δεν απασχολούν το μυαλουδάκι μου, τι σημαίνει, ότι δεν υπάρχουν ή ότι επειδή μονάχος μου δεν μπορώ να τα αλλάξω, δεν πρέπει να σκέφτομαι? Ή μήπως πρέπει να δεχθώ τα ιδεολογήματα που μου διδάσκουν στο σχολείο ως "πρακτική" πραγματικότητα?